Nasz patron – Eugeniusz Kwiatkowski
Historia Zespołu Szkół nr 2 w Dębicy sięga roku 1950, kiedy to decyzją Ministerstwa Przemysłu Chemicznego została powołana Zasadnicza Szkoła Zawodowa Przemysłu Gumowego, która kształciła dla potrzeb ówczesnego Zakładu Przemysłu Gumowego w Dębicy (później DZOS „Stomil”, obecnie Firma Oponiarska Dębica S.A.). Pierwszy rok nauki rozpoczęło czterech uczniów i dopiero nabór prowadzony przez pracowników zakładu zaowocował skompletowaniem jednej klasy.
Eugeniusz Kwiatkowski (ur. 30 grudnia 1888 roku w Krakowie, zm. 22 sierpnia 1974 w Krakowie) – polski polityk i działacz gospodarczy II Rzeczypospolitej. Stworzył 4-letni plan inwestycyjny przewidujący rozbudowę infrastruktury, zwiększenie potencjału obronnego kraju, przygotowanie fundamentów dla przyszłej rozbudowy przemysłu, łącznie z aktywizacją Staropolskiego Okręgu Przemysłowego.
Ojciec Eugeniusza – prawnik – był urzędnikiem kolei krakowskiej. Po odziedziczeniu majątku po bracie przeniósł się z rodziną do Czernichowic pod Zbarażem położonych na granicy Podola i Wołynia.
Dzieciństwo Eugeniusz spędził w Czernichowicach wraz z rodzeństwem: starszym Romanem, Janiną i Zofią. W 1898 rozpoczął naukę w Gimnazjum Franciszka Józefa we Lwowie – nauka w tym czasie nie szła mu najlepiej. W 1902 zaczął uczęszczać do (słynącego z wysokiego poziomu nauczania i patriotycznego wychowania młodzieży) Gimnazjum OO. Jezuitów w Bąkowicach pod Chyrowem. Po śmierci ojca, od 1903 matka zajęła się synem. W 1907 otrzymał świadectwo dojrzałości. Po maturze, w latach 1907-1910 studiował na Wydziale Chemii Technicznej Politechniki Lwowskiej, gdzie nauka szła mu bardzo dobrze. Jednak w 1910 Eugeniusz na prośbę matki, która bała się aktywności politycznej i niepodległościowej syna wyjechał na dalsze studia na uniwersytet do Monachium (1910 – 1912). Eugeniusz powrócił do Lwowa w 1913 i odbywał praktykę w Gazowni Miejskiej we Lwowie. We wrześniu 1913 poślubił Leokadię, z którą miał troje dzieci: Jana (1914-1939), Hannę (zm. 26 czerwca 2007) i Ewę. W okresie studiów we Lwowie związał się z młodzieżowymi organizacjami niepodległościowymi Zet i Zarzewie, a następnie był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich. W czasie I wojny światowej walczył w Legionie Wschodnim, następnie w Legionach Polskich, zajmował się też pracą konspiracyjną w Polskiej Organizacji Wojskowej. W okresie wojny polsko-bolszewickiej pracował w Głównym Urzędzie Zaopatrzenia Armii (sekcja chemiczna) przy Ministerstwie Spraw Wojskowych. W 1921 wystąpił z wojska w stopniu porucznika.
Jako inżynier chemik, podjął pracę na stanowisku dyrektora technicznego w Państwowej Fabryce Związków Azotowych w Chorzowie.
Po przewrocie majowym prezydent RP Ignacy Mościcki zarekomendował go na stanowisko ministra przemysłu i handlu w rządzie Kazimierza Bartla. Piastował ważne funkcje państwowe, m.in. ministra przemysłu i handlu (1926-1930). Stał się szeroko znany jako autor koncepcji rozwoju handlu morskiego i budowniczy portu w Gdyni.
W latach 1931-1935 pozostawał na stanowisku dyrektora Państwowych Fabryk Związków Azotowych w Chorzowie i Mościcach.
Od października 1935 do 30 września 1939 roku Eugeniusz Kwiatkowski pełnił funkcję wicepremiera i ministra skarbu w rządach: Mariana Zyndram-Kościałkowskiego i Felicjana Sławoja Składkowskiego. Patronował Centralnemu Okręgowi Przemysłowemu, będąc autorem jego planu, a następnie koordynatorem jego budowy.
W obliczu klęski wrześniowej wraz z rządem opuścił Polskę 17 września 1939. W latach 1939-1945 internowany w Rumunii. Po wojnie wrócił do kraju i w latach 1945-1948 był pełnomocnikiem rządu do spraw odbudowy Wybrzeża. Ówczesne władze usiłowały wykorzystać jego doświadczenia i talenty organizatorskie, ale gdy nie chciał się im poddać, w 1948 został przeniesiony na emeryturę.
W latach 1947-1952 był posłem na Sejm. W 1948 odsunięty od działalności gospodarczej, z administracyjnym zakazem pobytu na Wybrzeżu. Zajął się pracą naukową z dziedziny chemii i historii. Przez wiele lat był szykanowany przez władze PRL. Zamieszkał w Krakowie, gdzie zmarł w 1974 i gdzie jest pochowany na Cmentarzu Rakowickim.
Odznaczony m.in. Orderem Orła Białego (pośmiertnie, 1996). 19 sierpnia 1974 Uniwersytet Gdański przyznał mu tytuł doktora honoris causa za wkład w rozwój polskiej gospodarki morskiej oraz ogólnej teorii ekonomii.
